معناى بوقلمون
بوقلمون، مُعَرّب و مُحَرّف از "خامائيلئون" يونانى (فرهنگ معين - دکتر محمد معين) است. واژه‌ى يونانىِ χαμαιλέων خود، مرکب از λέων به معناى "شير" و χαμαί به معناى "روى زمين"، و در مجموع، به معناى "شيرِ روى زمين" است؛ که ترجمه‌ى واژه‌ى آکادى (nēš qaqqari (Akkadian به معناى "شيرِ زمينى" است (Wikipedia) ؛ اما - تا جايى که من مى‌دانم - شکلِ يونانى‌شده‌ى آن بوده، که با دگرگونى‌هايى، به بسيارى از زبان‌ها راه يافته است:

آلبانيايى: kameleon
آلمانى: chamäleon
اسپانيايى: camaleón
اسپرانتو: kameleono
انگليسى: chameleon
ايتاليايى: camaleonte
پرتغالى: camaleão
ترکى: bukalemun
روسى: хамелеон
سوئدى: kameleont
فارسى: بوقلمون
فرانسه: caméléon
(websters-online-dictionary)

اين واژه، در اصل، نامِ جانورى است، که در فارسىِ امروز، به آن، آفتاب‌پرست (Chameleon) مى‌گوييم. اين جانور، هم مى‌تواند هر زمانى به رنگى درآيد، و هم مى‌تواند در يک زمان به چند رنگ درآيد. به همين سبب، اين واژه - در زبان‌هاى گوناگون - به معناى "رنگارنگ" يا "گوناگون" و "رنگ‌به‌رنگ" يا "گونه‌گون" - يا هر کسى يا چيزى که رنگارنگ يا گوناگون باشد، يا رنگ‌به‌رنگ يا گونه‌گون شود - هم، آمده است:

A person who changes opinions, ideas, or behavior to suit the prevailing social climate; an opportunist. (PJC)

Personne qui change de conduite, d'opinion, de langage, au gré de l'intérêt. (Robert)

کنايه از شخص متلوّن‌المزاج است. آن که هر دم به رنگى درمى‌آيد. (کتاب کوچه - احمد شاملو، آيدا سرکيسيان)

شايد قديمى‌ترين نوشته‌ى شناخته‌شده‌اى، که در آن، به اين معناى بوقلمون اشاره شده، از آنِ پلوتارک (Plutarch 46 AD - 120 AD) باشد:

For he had, as it was observed, this peculiar talent and artifice for gaining men's affections, that he could at once comply with and really embrace and enter into their habits and ways of life, and change faster than the chameleon. One colour, indeed, they say the chameleon cannot assume: it cannot itself appear white; but Alcibiades, whether with good men or with bad, could adapt himself to his company, and equally wear the appearance of virtue or vice. (Alcibiades)

زيرا چنان که ديديم، او استعداد و مهارت عجيبى، براى کسب خصلت‌هاى ديگران داشت، يعنى مى‌توانست، آنها را، به سرعت بپذيرد، و به راستى فرابگيرد، و طبق آداب و رسوم آنان زندگى کند، و سريع‌تر از بوقلمون، دگرگون شود. البته مى‌گويند رنگى هست، که بوقلمون نمى‌پذيرد: نمى‌تواند به رنگ سفيد درآيد؛ ولى آلکيبيادس مى‌توانست، خود را، با ياران خود، چه خوب باشند چه بد، تطبيق دهد، و رداى فضيلت و رذيلت را، به يکسان، دربرکند.

البته، بوقلمون، به معناى فرعىِ خود - که بعدها معناى اصلىِ آن مى‌شود - در ادبيات فارسى، بسيار آمده:

باغ پر تخت‌هاى سقلاطون
راغ پر فرش‌هاى بوقلمون
(سنايى)

خيزيد اى مى‌خوارگان تا خيمه بر گردون زنيم
ناقوس دير عشق را بر چرخ بوقلمون زنيم
(خواجوى کرمانى)

چه رنج‌ها که کشيدم به روزگار دراز
چه رنگ‌ها که بديدم ز دهر بوقلمون
(بهار)

اما، به مرورِ زمان، معناى اصلى، و حتا، معناى فرعىِ مُشتق از آن، فراموش شده - و تلفظِ آن نيز از buqalmun به buqalamun تغيير يافته - و به معانىِ ديگرى به کار مى‌رود؛ امروزه ديگر، بوقلمون (Turkey) - بيشتر - نامِ نوعى پرنده است؛ اگر چه معناهاى ديگرى هم دارد:

گياهِ زينتى از تيره‌ى چليپائيان، با ساقه‌ى بند-بند توخالى و برگ‌هاى نازکِ دراز به رنگ سبز چمنى و گل‌هاى فشرده‌ى درهم در گل‌آذينِ ديهيم پهن با گل‌برگ‌هاى رنگارنگ. (فرهنگ معاصر فارسى امروز - غلامحسين صدرى افشار، نسرين حکمى، نسترن حکمى)

ديباى رومى که رنگ آن تغيير مى‌کند. (فرهنگ الفبايى-قياسى زبان فارسى - دکتر مهشيد مشيرى)

کسى نمى‌داند که در آينده چه چيز ديگرى بوقلمون ناميده خواهد شد!

1. در واقع اصطلاح "بوقلمون‌صفت" (امروزى) به معناى کسى که مانند بوقلمون رنگ عوض مى‌کند، اشاره به همين مطلب است.
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
نویسنده : zaxa23
تاریخ : 20 آذر 1394
ابرمرد بيمار
قطعه‌ى زير، خاطره‌اى‌ست، که از طريقِ آن، مى‌توان نگاهى کرد، به نيچه‌ى بيمار:

In the winter semester 1888-89 I was a medical student in Jena and attended the lecture and clinic of the famous psychiatrist Professor Otto Binswanger. One day—it must have been in January 1889—a patient who had recently been brought in was led into the classroom. Binswanger presented him to us as … Professor Nietzsche! Now one thinks that this would have caused a mighty uproar! Not a trace. Although as early as 1888 Georg Brandes had given lectures on him in Copenhagen, the name Nietzsche was practically unknown in Germany, not only to us clinicians in Jena but also to quite different people. There is a classical witness to this fact: Nietzsche is not to be found in the fourth edition of Meyers grosses Konversationslexikon from the year 1889. And how many small feathered creatures can be found there—and in the year 1889 Nietzsche's literary activity was finished forever. So Professor Binswanger should not be blamed if all he could tell us about Nietzsche's writing activity was that Nietzsche had formerly been active as a zealous Wagner-apostle but that he had in recent years become just as fanatical a Wagner-enemy, and that this change had perplexed his friends. I, for myself, when I heard the name Nietzsche, recalled having read it once in the writings of the outstanding Viennese music critic Eduard Hanslick, namely in an essay written in the year of the first Bayreuth Nibelungen festivals (1876), in which the Wagner literature of that time was examined critically. Two books which Nietzsche had in print at that time, belonging to this circle were: The Birth of Tragedy from the Spirit of Music and "Richard Wagner in Bayreuth." Hanslick dismissed them with a gesture of contempt and characterized the writer as a crazy philologist who really had no idea of music. At the time when he was brought into the Jena psychiatric clinic, Nietzsche was unknown to the German public, and it must well be the greatest irony of literary history that people were beginning to read his works precisely when he stopped writing: one or two years later Nietzsche was the great literary fashion.

But let us return to that Jena classroom. The man sitting before us did not at first sight have the external appearance of a sick man. He kept his figure, of middle height, in a stiff position; his face was haggard, but not exactly emaciated—his face, which a short time later the whole world knew from countless pictures: the magnificent forehead bordered by thick, plain, dark brown hair, the spirit-filled eyes under strong brows, the nose short as Bismarck's, and under it, also suggestive of Bismarck, the mustache that covered the beautifully matched lips, and to top the whole thing off, an unspeakably beautiful chin. The clothing simple, but clean and neat. However, the patient seemed to be having one of his good days: he was of clear consciousness and good memory-capacity. Professor Binswanger began a conversation with him about his former life. We learned to our astonishment that he had been a professor in Basel at just twenty-four years of age, even before receiving his doctorate, and that later persistent headaches had forced him to resign from his office. He did not say a word about his activities as a writer. Finally, as he reported, he had lived in Turin, and he began to praise this place, which had particularly suited him since it combined the advantages of the big city and the small town. This discussion made us all listen attentively, for we had never heard a man speak this way. And in Jena we were spoiled on this point, for teaching there at the same time were people like Ernst Haeckel, Rudolf Eucken, Otto Liebmann, Wilhelm Preyer, all not only famous scientists but also brilliant speakers. But this Basel professor emeritus was quite something else! Later, when I read Nietzsche's works it became clear to me what had startled me. I had just felt the magic power of the Nietzsche style for the first time. For he spoke as he wrote: short sentences full of peculiar word combinations and elaborate antitheses: even the scattered French and Italian expressions which he so loved, especially in his last writings, were not missing. His way of speaking had nothing of the lecturing professor about it. It was "conversation," and by the soft tone of the pleasant voice one recognized the man of best education. Unfortunately he did not finish his discussion. His thread broke off in the middle of a sentence and he sank into silence. Professor Binswanger then wanted to demonstrate a few disturbances in the patient's gait. He asked Nietzsche to walk back and forth in the room. But the patient did this so slowly and lazily that one could not perceive the phenomenon in question. "Now, professor," Binswanger said to him, "an old soldier like you will surely be able to march correctly!" This memory of his military time seemed to have a stimulating effect on him. His eyes lit up, his form straightened up, and he began to pace the room with a firm stride.

I subsequently saw Nietzsche quite often during visits to the patients' ward which our teacher used to make with us. His health varied: sometimes one saw him quiet and friendly, sometimes he had his bad days. When I saw him for the last time, he presented a different picture than the first time: he was in a highly excited state, and his consciousness was apparently troubled. He sat there with a strongly reddened face and eyes that flared up wildly and painfully, guarded by a keeper. On the whole, however, institutional treatment had a favorable effect on him. He calmed down and could for a time be left in the care of his mother and sister, who took him to their home in Naumburg.

—Simchowitz, S. "Der sieche Dionysos: Eine persِnliche Erinnerung," Kِlnische Zeitung, August 29, 1925, from Conversations with Nietzsche: A Life in the Words of His Contemporaries (Oxford Univ. Press, 1987), pp. 222-225.


درنيم‌ساله‌ى زمستان 1888-89، در ينا (Jena) دانشجوى پزشکى بودم، و در درس و درمانگاه استاد معروف روان‌پزشکى، اوتو بينزوانگر (Otto Ludwig Binswanger 1852-1929) حضور مى‌يافتم. يک روز - بايد ژانويه‌ى 1889 باشد - بيمارى، که به تازگى آمده بود، به کلاس آورده شد. بينزوانگر، او را، اين چنين، به ما معرفى کرد ... استاد نيچه (Friedrich Wilhelm Nietzsche 1844-1900) ! حتماً فکر مى‌کنيد عَجب غوغايى شد. اصلاً اين چنين نبود. با وجود اين که جرج براندز (Georg Morris Cohen Brandes 1842-1927) در همان سال 1988 در کپنهاک (Copenhagen) سخنرانى‌هايى در مورد او کرده بود، نيچه در آلمان (Germany) واقعاً گمنام بود. نه تنها براى ما، اهل طب در ينا، که براى افرادِ کاملاً متفاوت هم، اين چنين بود. گواهِ موثقى بَر اين امر وجود دارد. در ويراست چهارم دانشنامه‌ى بزرگ ماير (Meyers grosses Konversationslexikon) که به سال 1889 منتشر شده، نامى از نيچه نيامده؛ و چه بسياراند، پرنده‌هاى کوچکى، که در آن آمده‌اند؛ و فعاليت ادبى نيچه هم در سال 1889 براى هميشه پايان يافت. پس نمى‌توان استاد بينزوانگر را سرزنش کرد، که همه‌ى آن چه توانست درباره‌ى فعاليت ادبى نيچه بگويد، اين بود، که نيچه در گذشته علم‌دار طرفدارى از واگنر (Wilhelm Richard Wagner 1813-1883) بوده، و در سال‌هاى اخير دشمن قسم‌خورده‌ى واگنر شده، و اين که اين چرخش، دوستان او را سردرگم کرده است. من خودم که نام نيچه را شنيدم، به ياد آوردم، که آن را براى بار اول در يکى از نوشته‌هاى منتقد موسيقى برجسته‌ى وينى (Vienna) ادوارد هنسليک (Eduard Hanslick 1825-1904) خوانده‌ام؛ اين نوشته در اصل مقاله‌اى بود که در سال اول جشنواره‌ى بايروت (Bayreuth festival) نوشته شده بود و ادبيات آن زمان واگنر را مورد نقد و بررسى قرار داده بود. نيچه در آن زمان دو کتاب در اين زمينه منتشر کرده بود: زايش تراژدى از بطن موسيقى (The Birth of Tragedy out of the Spirit of Music) و ريچارد واگنر در بايروت (Richard Wagner in Bayreuth). هنسليک آن کتاب‌ها را با کنايه‌اى تحقيرآميز مَردود شمرده بود و نويسنده را زبان‌شناسى بى‌عقل مُعرّفى کرده بود که چيزى از موسيقى نمى‌داند. نيچه، زمانى که به درمانگاه روان‌پزشکى ينا آورده شد، براى مردم آلمان ناشناخته بود، و اين شايد بزرگترين طعنه‌ى تاريخ ادبيات باشد، که مردم درست زمانى شروع به خواندن آثار او کردند، که او از نوشتن بازايستاد: يکى دو سال بعد، نيچه، چهره‌ى ادبى بسيار مَطرحى شد.

اما بيايد به کلاس درس ينا برگرديم. در ظاهرِ مردى که مقابل ما نشسته بود، نمى‌شد در نگاه اول، علائم بيمارى را ديد. او اضافه‌وزن نداشت؛ قدى متوسط، و حالتى خشک داشت؛ چهره‌اش رنجور بود، ولى خيلى تکيده نبود - همان چهره‌اى، که اندکى بعد، به واسطه‌ى عکس‌هاى فراوان، در تمام دنيا شناخته شد: پيشانى بلندى، که موهاى قهوه‌اى تيره‌ى صاف و پُرپشت، آن را در بَر گرفته بود؛ و چشمانى جاندار در زير ابروانى راسخ؛ و بينى کوتاهى به سان بيسمارک (Otto von Bismarck 1815-1898) ، و به زيرِ آن، سبيلى، به سان بيسمارک، که لبانِ به خوبى جُفت‌شده‌اش را مى‌پوشاند؛ و بالاخره چانه‌اى بسيار خوش‌ترکيب. لباسى ساده، ولى پاکيزه و آراسته در بَر داشت. به هر جهت، به نظر مى‌آمد که روز خوبى را مى‌گذراند: بسيار هشيار بود و توانِ يادآورى خوبى داشت. استاد بينزوانگر با او در باره‌ى زندگى سابق‌َش گفتگو کرد. ما، حيرت‌زده دريافتيم، که او درست در 24 سالگى، حتا قبل از دريافتِ دکترا، در بازل (Basel) به استادى رسيده بوده، و اين که بعدها، سَردَردهاى مُزمن، او را مجبور کرده، که از کار کناره‌گيرى کند. او چيزى از فعاليت‌هاى ادبى‌َش نگفت. در پايان هم گفت، که در تورين (Turin) زندگى مى‌کرده، و به تمجيد از آن محل پرداخت، که به‌ويژه براى او مناسب بوده، چرا که مزاياى شهرهاى بزرگ و شهرک‌هاى کوچک را، يک‌جا داشته است. ما همه مجذوبِ اين گفتگو شده بوديم، چرا که هيچ‌گاه نديده بوديم، کسى اين گونه سخن بگويد. البته در آن زمان، در ينا، کسانى مانندِ ارنست هکل (Ernst Heinrich Philipp August Haeckel 1834-1919) ، رودولف اوکن (Rudolf Christoph Eucken 1846-1926) ، اوتو ليبمن (Otto Liebmann 1840-1912) ، ويلهلم پرير (Wilhelm Preyer 1841-1897) تدريس مى‌کردند، که نه تنها دانشمندانى مشهور، که سخن‌ورانى برجسته هم بودند؛ و از اين نظر، ما را سيراب کرده بودند. اما اين استادِ بازنشسته‌ى بازلى، به کلى چيزِ ديگرى بود! بعدها که آثارِ نيچه را خواندم، آن چه مرا به شگفت آورده بود، دريافتم. براى اولين بار بود، که نيروى مسحورکننده‌ى سبکِ نيچه را احساس مى‌کردم. چرا که همان گونه سخن مى‌گفت، که مى‌نوشت: جملاتى کوتاه، آکنده از ترکيباتِ مُنحصربه‌فرد، و تقابل‌هاى دقيق؛ حتا عباراتِ پراکنده‌ى فرانسوى و ايتاليايى، که بسيار دوست داشت، در نوشته‌هاى آخرَش، به ويژه، از قلم نيافتاده‌اند. نحوه‌ى سخن گفتن او، کم از خطابه‌ى استاد، در باره‌ى او نبود. مکالمه‌اى بود، به لحنى ملايم، و صدايى دلپذير، که پيدا بود، از آنِ مردى فرهيخته است. متأسفانه او سخنان خود را به پايان نرساند. رشته‌ى سخنان‌َش، در ميانه‌ى يک جمله از هم گسيخت، و او در سکوت فرو رفت. آنگاه، استاد بينزوانگر بَر آن شد، که برخى اختلالات را، در شيوه‌ى گام برداشتنِ بيمار، نشان دهد. او از نيچه خواست، در اتاق، عقب و جلو برود، ولى بيمار در اين کار چنان کند و سنگين بود، که نمى‌شد پديده‌ى مذکور را ديد. بينزوانگر به او گفت:"هى استاد! سربازِ کهنه‌کارى مثل تو، حتماً مى‌تواند دُرست قدم‌رو کند!". يادآورىِ دوران جنگ، ظاهراً تأثيرِ برانگيزاننده‌اى بَر او داشت. چشمان‌َش درخشيد، قد راست کرد، و با قدم‌هاى بلند و محکم، در اتاق گام زد.

از آن پس، من در اغلبِ مواقع، در طى بازديدهاى معمولِ استادِمان، از بيمارانِ آن بخش، او را مى‌ديدم. او، از نظرِ سلامتى، وضعيتِ ثابتى نداشت: بعضى اوقات به نظر خوش‌خلق و آرام مى‌آمد، و بعضى روزها حالِ خوبى نداشت. آخرين بارى که او را ديدم، حالى، به غيرِ بارِ اول داشت. حالتِ بسيار برانگيخته‌اى داشت، و هشيارى‌َش ظاهراً مُختل شده بود. او، که چهره‌اش به شدت برافروخته بود، و چشمان‌َش بى‌قرارانه و دردمندانه شعله مى‌کشيد، نشسته بود، و تحتِ مُراقبتِ يک مُحافظ بود. در کل، درمانِ مُرسوم، تأثيرِ مُثبتى بر او داشت. او بهتر شد، و توانست مدتى تحتِ مراقبتِ مادر و خواهرش به سَر برَد، که او را به منزل‌ِشان، در نومبورگ (Naumburg) بردند.

|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
نویسنده : zaxa23
تاریخ : 20 آذر 1394
?What is Existentialism - اگزيستانسياليسم چيست؟
والتر کافمن (Walter Arnold Kaufmann 1921-1980) در اين نوشته، اشاره‌اى دارد، به ابهامِ مَعنايىِ اگزيستانسياليسم (Existentialism).

What Is Existentialism? - Walter Kaufmann
Excerpted from "Existentialism from Dostoevsky to Sartre", The World Publishing Company, 1956

Existentialism is not a philosophy but a label for several widely different revolts against traditional philosophy. Most of the living "existentialists" have repudiated this label, and a bewildered outsider might well conclude that the only thing they have in common is a marked aversion for each other. To add to the confusion, many writers of the past have frequently been hailed as members of this movement, and it is extremely doubtful whether they would have appreciated the company to which they are consigned. In view of this, it might be argued that the label "existentialism" ought to be abandoned altogether.

Certainly, existentialism is not a school of thought nor reducible to any set of tenets. The Three writers who appear invariably on every list of "existentialists" - Jaspers, Heidegger, and Sartre - are not in agreement on essentials. Such alleged precursors as Pascal and Kierkegaard differed from all three men by being dedicated Christians; and Pascal was a Catholic of sorts while Kierkegaard was a Protestant's Protestant. If, as it is often done, Nietzsche and Dostoevsky are included in the fold, we must make room for an impassioned anti-Christian and a even more fanatical Greek-Orthodox Russian imperialist, By the time we consider adding Rilke, Kafka, and Camus, it becomes plain that one essential feature shared by all these men is their perfervid individualism.
اگزيستانسياليسم چيست؟ - والتر کافمن
گزيده‌اى از کتابِ "اگزيستانسياليسم، از داستايوسکى تا سارتر"

اگزيستانسياليسم يک فلسفه نيست، بلکه يک عنوان است، براى طغيان‌هايى با فرق‌هاى فراوان، بر عليه فلسفه‌ى سنتى. بيشتر "اگزيستانسياليست‌ها"ى زنده، اين عنوان را نپذيرفته‌اند، و احتمال دارد، که يک غريبه‌ى سَرگشته، به دُرستى، به اين نتيجه برسد، که تنها چيزى که بينِ آنان مُشترک است، مُغايرَت با يکديگر است. براى زياده کردنِ اين سَردرگمى، بسيارى از نويسندگان پيشين، اغلب، عضو اين جنبش به شمار آمده‌اند، و اين که آنان، از اين که در اين جَمع جاي گرفته‌اند، راضى‌اند، يا نه، جاى شکِ فراوان دارد. به همين خاطر، شايد بگويند، که عنوانِ "اگزيستانسياليسم" را، بايد يکسره کنار گذاشت.

يقيناً، اگزيستانسياليسم، نه يک مکتبِ فکرى است، و نه قابلِ فروکاستن به مجموعه‌اى از اصول. سه نويسنده‌اى، که در همه‌ى فهرست‌نام‌هاى "اگزيستانسياليست‌ها"، پيوسته حضور دارند - ياسپرس (Karl Theodor Jaspers 1883-1969)، هايدگر (Martin Heidegger 1889-1976) و سارتر (Jean-Paul Charles Aymard Sartre 1905-1980) - در اصول توافق ندارند. جلوداربه‌شمارآمدگانى مانندِ پاسکال (Blaise Pascal 1623-1662) و کيرکگارد (Søren Aabye Kierkegaard 1813-1855) از اين نظر، که مسيحيانِ مُعتقدى بودند، با هر سه‌ى آنان تفاوت داشتند؛ پاسکال، نوعى کاتوليک بود، در حالى که کيرکگارد پروتستانِ پروتستان بود. اگر، نيچه (Friedrich Wilhelm Nietzsche 1844-1900) و داستايوسکى (Fyodor Mikhailovich Dostoevsky, Dostoyevsky, Dostoievsky, or Dostoevski 1821-1881) را هم، در اين جمع جاى دهيم، چنان که اغلب مى‌کنند، بايد جايى باز کنيم، براى يک مسيحى‌ستيزِ پُرشور و يک سلطنت‌طلبِ روسِ پيروى کليساى ارتودوکس يونانىِ بسيار مُتعصب؛ هنگامى که نوبتِ افزودنِ ريلکه (Rainer Maria Rilke 1875-1926)، کافکا (Franz Kafka 1883-1924) و کامو (Albert Camus 1913-1960) مى‌رسد، آشکار مى‌شود، که تنها خصوصيتِ اصلىِ مُشترکِ همه‌ى آنان، فردگرايىِ مُفرَط است.

در همين زمينه:

نشانىِ متنِ انگليسى، سابق بَر اين، اين بود:

http://www.interchange.ubc.ca/cree/kaufmann.htm
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
نویسنده : zaxa23
تاریخ : 20 آذر 1394
مردگان - The Dead

The Dead

The dead are always looking down on us, they say,
while we are putting on our shoes or making a sandwich,
they are looking down through the glass-bottom boats of heaven
as they row themselves slowly through eternity.

They watch the tops of our heads moving below on earth,
and when we lie down in a field or on a couch,
drugged perhaps by the hum of a warm afternoon,
they think we are looking back at them,

which makes them lift their oars and fall silent
and wait, like parents, for us to close our eyes.

William J. ("Billy") Collins (1941)

مردگان

مُردگان، هَماره ما را ريز مى‌بينند، آنان چنين‌اند،
آنان، که پاروزنان، به آرامى از درونِ جاودانگى مى‌گذرند،
از درونِ کرَجى‌هاى کف‌ازشيشه‌ى عَرش، ما  را فرومى‌نگرند،
که کفش، به پا مى‌کنيم، و لقمه مى‌پيچيم.

آنان مى‌نگرند، به تارَکِ سَرهامان، که در آن زيرها، به روى زمين، جابه‌جا مى‌شوند،
و ما، که شايد از هَياهوى عَصرى گرم، مَنگ شده‌ايم،
ميان دشت، يا به روى نيمکتى، دراز مى‌کشيم،
و آنان گمان مى‌کنند، که در کارِ به خاطر آوردنِ آنان‌ايم،

و اين، آنان را، بَر آن مى‌دارد، که پارو بلند کرده، سُکوت کنند،
و مانند مادر يا پدر، به انتظار بمانند، که چشمان‌ِمان بَسته شوند.

(بيلى کالينز)


در همين زمينه:

1. نسخه‌ى پويانمايى‌شده‌ى شعرِ مُردگان را - که به گمانِ من، روح را چُروک مى‌کند - مى‌توانيد، در The Dead - Billy Collins Animated Poetry ببينيد.

2. شعرهاى ديگرِ بيلى کالينز را، مى‌توانيد، در All poems of the poet: Billy Collins بخوانيد.

3. شعرهاى خودخوانده‌ى بيلى کالينز را، مى‌توانيد، در Spoken Word - Poetry - Billy Collins بشنويد - يا فروآورى کنيد.
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
نویسنده : zaxa23
تاریخ : 20 آذر 1394
تصادفاً
يکشنبه شب (30 ارديبهشت) که تصادفاً برنامه‌ى "سينما و ماوراء"ِ شبکه‌ى چهار را - که احتمالاً دوشنبه شب، مجدداً پخش مى‌شود - مى‌ديدم، يکى از ميهمانانِ برنامه، ترجمه‌ى يکى از اشعار رابرت فراست را - بدونِ نام و نشان - خواند، که تصادفاً متوجه شدم، ترجمه‌ى خودم است!
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
نویسنده : zaxa23
تاریخ : 20 آذر 1394
هايدگر روباه - Heidegger the Fox
اين قطعه، بخشى از يادداشت‌هاى هانا آرنت (Hannah Arendt (1906-1975 است، که به وسيله‌ى رابرت و ريتا کيمبر (Robert and Rita Kimber) به انگليسى برگردانده شده؛ و منبعِ متنِ انگليسىِ آن (Hannah and Martin (284 kb است. اين قطعه، در واقع، قصه‌ى مارتين هايدگر (Martin Heidegger (1889-1976 است: فيلسوفى، که نام‌َش در تمامِ کتاب‌هاى فلسفه مى‌آيد، اما فلسفه‌اش را، به گمانِ من، کسى، به غيرِ خودش، نتوانسته بفهمد!
Heidegger the Fox - Hannah Arendt

Heidegger says, with great pride: "People say that Heidegger is a fox." This is the true story of Heidegger the fox: Once upon a time there was a fox who was so lacking in slyness that he not only kept getting caught in traps but couldn't even tell the difference between a trap and a non-trap. This fox suffered from another failing as well. There was something wrong with his fur, so that he was completely without natural protection against the hardships of a fox's life. After he had spent his entire youth prowling around the traps of people, and now that not one intact piece of fur, so to speak, was left on him, this fox decided to withdraw from the fox world altogether and to set about making himself a burrow. In his shocking ignorance of the difference between traps, he hit on an idea completely new and unheard of among foxes: He built a trap as his burrow. He set himself inside it, passed it off as a normal burrow—not out of cunning, but because he had always thought others' traps were their burrows—and then decided to become sly in his own way and outfit for others the trap he had built himself and that suited only him. This again demonstrated great ignorance about traps: No one would go into his trap, because he was sitting inside it himself. This annoyed him. After all, everyone knows that, despite their slyness, all foxes occasionally get caught in traps. Why should a fox trap—especially one built by a fox with more experience of traps than any other—not be a match for the traps of human beings and hunters? Obviously because this trap did not reveal itself clearly enough as the trap it was! And so it occurred to our fox to decorate his trap beautifully and to hang up equivocal signs everywhere on it that quite clearly said: "Come here, everyone; this is a trap, the most beautiful trap in the world." From this point on it was clear that no fox could stray into this trap by mistake. Nevertheless, many came. For this trap was our fox's burrow, and if you wanted to visit him where he was at home, you had to step into his trap. Everyone except our fox could, of course, step out of it again. It was cut, literally, to his own measurement. But the fox who lived in the trap said proudly: "So many are visiting me in my trap that I have become the best of all foxes." And there is some truth in that, too: Nobody knows the nature of traps better than one who sits in a trap his whole life long.
هايدگرِ روباه - هانا آرنت

هايدگر، با افتخارِ فراوان مى‌گويد: "مردم مى‌گويند که هايدگر روباه است." اين قصه‌ى واقعىِ هايدگرِ روباه است: روزى روزگارى، روباهى بود، که نه تنها آن‌قدر زيرکى نداشت که مراقب باشد به تله نيافتد، بلکه حتا تفاوتِ تله و غيرِتله را هم نمى‌توانست بفهمد. اين روباه، عيبِ ديگرى هم داشت. نقصى در پوستِ او بود. به همين خاطر، فاقدِ حِفاظِ طبيعى، در برابرِ سختى‌هاى زندگىِ روباهان بود. او جوانىِ خود را، به پَرسه زدن در اطرافِ تله‌هاى مردم گذرانده بود، و اکنون که - به عبارتى - جاى سالم در بدن‌َش نمانده بود، بَر آن شد، که از جهانِ روباهان، يکسره کناره گيرد، و براى خود، لانه‌اى تدارک بيند. شناختِ بَس‌اندکِ او از تفاوتِ ميانِ تله‌ها، او را به فکرى انداخت، که در ميانِ روباهان، يکسره تازه و بى‌سابقه بود: تله‌اى را لانه‌ى خود ساخت. در آن جاى گرفت و وانمود کرد که لانه‌اى معمولى‌ست - نه از روى فريب، بل از آن رو که هَماره انديشيده بود، که تله‌ى ديگران، لانه‌ى آنان است - و سپس، بَر آن شد، که به شيوه‌ى خود، زيرکى کند، و وسيله‌اى را که تله‌ى ديگران بود، و مالِ خود ساخته بود، به خود اختصاص دهد. اين گواهِ ديگرى بود بَر شناختِ بَس‌اندکِ او از تله‌ها: هيچ‌کس واردِ تله‌اش نشد، چرا که خودش در آن نشسته بود. اين او را آزار مى‌داد. بالاخره همه مى‌دانند، که روباهان، همگى، با وجودِ زيرکى، گهگاه، در تله مى‌افتند. چرا بايد تله‌ى يک روباه - بويژه اگر ساخته‌ى روباهى باشد، که تجربه‌ى تله‌اش، بيش از همه باشد - به خوبىِ تله‌هاى آدميان و شکارچيان نباشد؟ بديهى بود، که اين تله، به قدرِ کفايت آشکار نبود، که تله است. پس روباهِ ما به اين فکر افتاد، که تله‌اش را به زيبايى بيآرايد، و نشانه‌هاى شک‌بَرانگيزى به همه‌جاى آن بيآويزد، که آشکارا بگويد: "همه اينجا بياييد؛ اين تله است، اين زيباترين تله‌ى جهان است." همين نشان مى‌داد، که هيچکدامِ روباهان، اشتباهاً، در اين تله گرفتار نمى‌آيند. با وجودِ اين، بسيارى آمدند. چرا که اين تله لانه‌ى روباهِ ما بود، و هر که مى‌خواست براى ديدن‌َش به لانه‌اش برود، ناچار بود درونِ تله‌اش برود. البته، به غيرِ روباهِ ما، تمامِ روباهان مى‌توانستند از آن برون بيايند. آن را، به عبارتى، به قامت او بُريده بودند. ولى روباه که در آن تله زندگى مى‌کرد، با افتخار مى‌گفت: "براى اين، بسيارى به ديدن‌َم مى‌آيند، که از همه‌ى روباهان بهتر شده‌ام." و در اين، حقيقتى هم هست: ماهيتِ تله‌ها را، بهتر از همه، آن مى‌داند، که تمامِ عمرِ خود را، در تله گذرانده باشد.

در همين زمينه:

ترجمه‌اى ديگر از اين قطعه
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
نویسنده : zaxa23
تاریخ : 20 آذر 1394
کودکانه‌تر از ملکوت
پُشتِ يک بسته شمعِ تولدِ کوچک ( ِ به ظاهر آلمانى)، به چهار زبان، نوشته: "هيچگاه، شمع‌هاى شعله‌وَر را، تنها رها نکنيد!" - !Never let burning candles unattended؛ و افزون بَر آن، چهار نگاره هم آورده:

که هيچ چيز، مُهم‌تر از چيزهاى بَديهى، نيست! و اين نکته را، کودکان، چه خوب مى‌دانند! و چه خوب است، کودکانه زندگى کردن! که:
... عيسا، طفلى طلب نموده، در ميانِ آنان، بَرپا داشت (3) و گفت: "هر آينه به شما مى‌گويم، تا بازگشت نکنيد، و مثلِ طفلِ کوچک نشويد، هرگز داخلِ ملکوتِ آسمان نخواهيد شد (4) پس هر که مثلِ اين بچّه‌ى کوچک، خود را فروتن سازد، همان، در ملکوتِ آسمان بزرگتر است ..."
(کتاب مقدس - انجمن کتاب مقدس ايران - چاپ دوم در ايران: 1987 - انجيل متا - باب هجدهم - ص: 30)

|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
نویسنده : zaxa23
تاریخ : 20 آذر 1394
به وبلاگ خود خوش امدید
با سلام.به دنیای لوکس بلاگ و وبلاگ جدید خود خوش آمدید.هم اکنون میتوانید از امکانات شگفت انگیز لوکس بلاگ استفاده نمایید و مطالب خود را ارسال نمایید.شما میتوانید قالب و محیط وبلاگ خود را از مدیریت وبلاگ تغییر دهید.با فعالیت در لوکس بلاگ هر روز منتظر مسابقات مختلف و جوایز ویژه باشید.
در صورت نیاز به راهنمایی و پشتیبانی از قسمت مدیریت با ما در ارتباط باشید.برای حفظ زیبابی وبلاگ خود میتوانید این پیام را حذف نمایید.امیدواریم لحظات خوبی را در لوکس بلاگ سپری نمایید...
|
امتیاز مطلب : 5
|
تعداد امتیازدهندگان : 1
|
مجموع امتیاز : 1
نویسنده : zaxa23
تاریخ : 0 0

صفحه قبل 1 ... 3 4 5 6 7 ... 8 صفحه بعد